Als directeur van de Natuur en Milieufederatie Limburg ben ik ontzettend blij om met het deskundige en gedreven team en de aangesloten organisaties samen te mogen werken om onze Limburgse natuur en leefomgeving te beschermen.
Daar waar de levensader van Limburg, de Maas, ons land binnenkomt, ben ik opgegroeid. Waar mooie hoogstamboomgaarden omringd door meidoornhagen beschutting vormden voor koeien, paarden, kleine roofdiertjes en insecten. Als je de daslook rook in het Savelsbos, wist je dat de lente eraan kwam en dat je ook niet meer lang op de Bronk hoefde te wachten. Veel hoogstamboomgaarden zijn inmiddels gerooid om plaats te maken voor woningen en maisakkers. In Limburg kleuren in deze tijd veel velden oranje door het gebruik van landbouwgif. ‘Landschapspijn’ noemt schrijfster Jantien de Boer dit gevoel, dat door velen gedeeld wordt. Landschapspijn over dat wat voor altijd verloren is gegaan.
Sinds kort woon ik in het mooie Geulle, met mijn dochter en onze geredde legkippen, onze kuddebeschermingshond Lonaen en nog verschillende andere dieren. Ook in deze omgeving zie je hoe de natuur steeds meer onder druk staat. Zo dreigen de unieke kalktufbronnen in het Bunder- en Elsloërbos te bezwijken aan vervuild grondwater.
De kwaliteit van het water en een eerlijke verdeling van het beschikbare water tussen mens en natuur zal in de toekomst een hele grote rol gaan spelen. Ik ben mij zeer bewust van de steeds groter wordende tegenstelling tussen periodes van extreme droogte en van veel meer neerslag dan het landschap aan kan. De watersnoodramp, nu bijna drie jaar geleden, heeft diepe sporen achtergelaten in Limburg. Mede daardoor worden we ons steeds meer bewust van onze kwetsbaarheid en de zorgplicht die dat met zich meebrengt.
De rust in ons unieke vijfsterrenlandschap wordt helaas veel te vaak verstoord door de herrie van Maastricht Aachen Airport. In en rond De Peel lijken mens en de natuur ook steeds meer geplaagd te worden door vliegtuigoverlast. De belangen zijn complex en de urgentie is groot, en de natuur heeft nog veel te weinig een stem aan de tafel waar de belangen worden afgewogen.
De kap van het Sterrebos, die achteraf nog zinlozer is gebleken dan van te voren al duidelijk was, zal nog generaties lang een wond in ons landschap zijn. Met gemengde gevoelens heb ik de verse aanplant mogen bekijken; er zullen honderden jaren overheen moeten gaan voordat de natuurwaarde die verloren is gegaan, terug op peil is.
Ook in Midden- en Noord Limburg staan veel ontwikkelingen haaks op de gezondheid van mensen, dieren, natuur en milieu. De omwonenden van Zevenellen maken zich zorgen over hun gezondheid nu er afval- en mestverwerkingsfabrieken in hun achtertuin komen. In Egchel zouden er zomaar eens tienduizenden varkens in veel te krappe hokken bij kunnen komen. Het maakt de wereld om ons heen grimmig en grauw, terwijl er zoveel moois en van echte waarde verloren gaat.
Onze ruimte in Limburg is schaars, en het ecologisch belang mag bij de verdeling van de ruimte niet steeds het onderspit delven. Het korte termijn economisch gewin zou niet mogen opwegen tegen de belangen van de generaties na ons, die zonder een gezonde leefomgeving geen kans van overleven hebben. Het verlies van habitat en afnemende biodiversiteit zijn slechts enkele van de bedreigingen waarmee wij en onze kinderen worden geconfronteerd.
Circulariteit, een gezonde bodem, water- en luchtkwaliteit en meer en verbonden natuur zijn essentieel om Limburg leefbaar te houden voor onszelf, onze kinderen en de generaties na ons.Ik ben ervan overtuigd dat wij keihard en vastberaden aan een duurzaam, groen en circulair Limburg werken, waar natuur meer is dan een stukje bos ter grootte van een krant, een heuvel met wat villaatjes ertegen.
Dank aan iedereen die het mij mogelijk maakt samen te werken voor een sjoen Limburg waarin mens, dier en natuur in harmonie tot bloei kunnen komen.
Pascale Plusquin
Directeur
